Viðhorf: Hvert stefna Þjóðmál?

Viðhorfspistill

Birtist í Morgunblaðinu, 14. desember 2006

Hvert stefna Þjóðmál ?

Ég er ein af öllum þeim sem ná aldrei að lesa allt sem mig langar. Eitt af því sem hefur færst neðarlega í staflann er tímaritið Þjóðmál. Ég hef gluggað í nokkur heftanna en gaf mér í fyrsta sinn á dögunum tíma til að kynna mér almennilega efni eins tímarits, 3. heftis þessa árs. 

Þjóðmál eru að mörgu leyti vandað tímarit. Það lítur vel út, fer vel í hendi og er ekki stútfullt af glansandi auglýsingum. Þá er þægilegt að hafa skoðanir, fræðiumræðu og pælingar manna sem eru á svipaðri pólitískri línu samankomna á einum stað. Björn Bjarnason, dómsmálaráðherra, veltir t.a.m. fyrir sér stjórnmálum líðandi stundar en hann ætti að vera fyrirmynd annarra stjórnmálamanna þegar kemur að því að tjá sig í riti, hvort sem er í blöðum og tímaritum eða á vefsíðu sinni. 

Sumar greinar í Þjóðmálum skýra vel afstöðu og rök hægri manna og er það vel. Aðrar halda á lofti undarlegum, jafnvel afturhaldslegum, hugmyndum sem eru tímaritinu ekki til sóma. 

Af fjórtán greinum í áðurnefndu hefti er aðeins ein eftir konu, Sigríði Andersen. Greinin heitir „Því þéna karlmenn meira?“ og er dómur um bók sem Sigríður segir vera sjálfshjálparbók fyrir fólk sem vill hærri laun. Miðað við dóminn virðist bókin þó ganga að nokkru leyti út á að réttlæta kynbundinn launamun, t.d. með því að benda á aðrar orsakabreytur en kyn, og halda því á lofti að karlar hafi verið með hærri laun því þeir hafi tekið meiri áhættu, verið í leiðinlegri störfum eða bara hreinlega verið svo duglegir. 

Hræðsluáróður Hjartar J. Guðmundssonar í grein um „deyjandi Evrópuþjóðir“ er dapurlegt innlegg í umræðu um innflytjendur hér á landi. Þar segir hann að ekki eigi að taka á móti fleira fólki hér á landi en „hægt er að aðlaga [svo] með góðu móti að íslenzku þjóðfélagi“. Hjörtur er nánast hysterískur í kvörtunum sínum yfir að „félagslegur rétttrúnaður“ takmarki málfrelsi. Hann hlýtur að vita að málfrelsi snýst einmitt um að fólk megi tjá sig og þ.m.t. andmæla skoðunum þeirra sem halda á lofti kreddum um innflytjendur eða aðra þjóðfélagshópa. 

Hjörtur lætur í veðri vaka að átök á Balkanskaganum séu eingöngu vegna þess að þar búi ólíkar þjóðir og þjóðabrot en minnist ekkert á hrun kommúnismans og hvernig Júgóslavía liðaðist í sundur. Sem sagnfræðinemi ætti hann að þekkja hversu margar breytur búa oftast að baki átökum. 

Hræðsluáróðurinn nær hámarki með þeirri fullyrðingu að verði ekkert að gert vakni Íslendingar upp einn daginn „við þá staðreynd að fólkið sem byggir landið á ekki lengur neina samleið og þar með segir það sig sjálft að hér verður ekki lengur eitt þjóðfélag heldur mörg ólík sem hugsanlega munu eiga í innbyrðis deilum líkt og á Balkanskaganum.“ Hvað er maðurinn að fara? Hvítir menn vopnist? 

Eitt er víst að ég á miklu meiri samleið með íranskri vinkonu minni, búsettri hér á landi, en með Hirti. Erum ég og Hjörtur þá ólík þjóðfélög? 

Ritstjóri Þjóðmála, Jakob F. Ásgeirsson, fer einnig mikinn um íslenska tungu og íslenskt þjóðerni í ritstjóraspjalli og kallar útvarp á pólsku og öðrum tungumálum „stórkostlegt skemmdarverk“. 

Staðhæfing hans um að Bretland og Ísland hafi fylgt svipaðri stefnu í innflytjendamálum þar sem engar hömlur eru á er beinlínis röng enda hafa hömlur á innflutningi fólks hér á landi verið margfalt meiri en í Bretlandi. 

Jakob hefur einnig áhyggjur af fóstureyðingum og staðhæfir að kristið fólk hljóti óhjákvæmilega að líta svo á að líf kvikni við getnað. „Er þögnin um fóstureyðingar til vitnis um að kristin viðhorf risti ekki ýkja djúpt með Íslendingum?“ spyr hann. Aftur: Hvað er maðurinn að fara? Kristið fólk er ekki á einni skoðun í þessum efnum og það verður erfitt fyrir Jakob að gagnrýna bókstafstrú í framtíðinni. 

Stefán Einar Stefánsson virðist á því að sniðug leið til að berjast gegn fóstureyðingum sé að persónugera fóstur og vísa í Biblíuna en grein hans ber heitið: „Augu þín sáu mig, er ég enn var ómyndað efni“ (úr 139. Davíðssálmi). Stefán fullyrðir, líkt og Jakob, að líf kvikni við getnað. Ef svo er þá þarf að fara að halda allt aðrar skrár yfir fjölda og dánartíðni Íslendinga. 

Eins og Eyjólfur Þorkelsson og Karl Erlingur Oddason, læknanemar, bentu á í grein í Morgunblaðinu fyrir nokkrum mánuðum er eðlilegra að tala um meðgöngurof en um fóstureyðingu. Þar kemur einnig fram að langflest meðgöngurof fari fram fyrir tíundu viku meðgöngu og þá er um fósturvísi að ræða en ekki fóstur, en Stefán tönnlast á því síðarnefnda í greininni. Þá er talið að 60-70% fósturvísa, sem ekki er hreyft við, verði aldrei að barni.

Umræða um meðgöngurof þarf að byggjast á staðreyndum og vera með hag kvenna og kvenfrelsi að leiðarljósi en ekki „kristin gildi“ íhaldssamra karla. Gaman væri t.d. að sjá Stefán Einar velta fyrir sér ábyrgð karla á getnaði frekar en að leggja til að innlendar frumættleiðingar verði efldar til að „verja lífsrétt fóstursins“.

Það veldur áhyggjum ef efni Þjóðmála ber vitni um þá átt sem hægrimenn (eða hluti hægrimanna) stefna í á Íslandi enda held ég þeir hafi margt skynsamlegra fram að færa en eigið kristna siðferði þegar kemur að fóstureyðingum og hræðsluáróður þegar kemur að alþjóðavæðingu. Fræði- og stjórnmálamenn sem vilja láta taka sig alvarlega ættu að hugsa sig tvisvar um áður en þeir skrifa í Þjóðmál með óbreyttu sniði.

Prev PostViðhorf: Femínískar syndir
Next PostÞingbréf: Langir þingfundir